In elke taal zijn woorden verdeeld in woordsoorten. Elk woord wordt aan een van hen toegeschreven, op basis van de algemene betekenis, syntactische rol, morfologische constanten en niet-permanente kenmerken. Delen van spraak zijn onderverdeeld in significante of onafhankelijke, officiële en interjecties.
Afhankelijk van de kenmerken, de belangrijkstedelen van spraak. Er zijn er maar tien: zelfstandig naamwoord, bijwoord, cijfer, bijvoeglijk naamwoord, voornaamwoord, werkwoord, voorzetsel, vakbond, evenals tussenwerpsel en deeltje (deelwoorden en gerunds in sommige classificaties worden beschouwd als werkwoordsvormen).
Pronouns in het Russisch bevatten woorden vandie geen intrinsieke betekenis hebben. Ze vervangen andere soorten woorden - het adjectief, het zelfstandig naamwoord, het bijwoord en het cijfer. Nooit een voornaamwoord kan noemen aan wie het betrekking heeft. Daarom is het voornaamwoord een onafhankelijk deel van de spraak, dat verwijst naar objecten zonder ze te benoemen. De vragen waarop de voornaamwoorden reageren zijn anders: wie? wat? waarvan? hoeveel? welke?
Er zijn bepaalde typen voornaamwoorden. De classificatie van deze woordsoorten hangt af van hun betekenis, de aard van de verbinding met andere woorden. In totaal worden negen typen voornaamwoorden onderscheiden: persoonlijk, het woord 'zichzelf' is terugkerend, bezitterig, vragende, betrekkelijk, bepalend, onbepaald, negatief en indicatief.
Pronouns, die persoonlijk worden genoemd, kunnen dat welvervangen zelfstandige naamwoorden: Ik, wij, jij, jij, hij, zij, het, ze zijn. Aanwijzende voornaamwoorden in het Russisch scheiden een bepaalde functie of voorwerp :. One zodanig dat, etc. bezittelijk voornaamwoord aan te geven aansluiting :. Het zijn, mijn, uw, etc. Negatief iets ontkend: niets, niemand, niemand, nee, etc. .
Niet gedefinieerd geeft een object of aanteken: meerdere, sommige, iemand, iets, enz. Het bepalende element geeft aan wat voor soort object dit is: de ander, hijzelf, iemand, altijd, etc. Interrogatieven worden in zinnen geplaatst, waarin een vraag is: wie? waarvan? wat? wie?
Relatieve voornaamwoorden worden gebruikt incomplexe zinnen, waar ze dienen om de delen met elkaar te verbinden: wie, wie, wat, wat. Het return-voornaamwoord verwijst naar de persoon in kwestie: hijzelf.
Al deze soorten voornaamwoorden worden voortdurend gebruiktin de moderne Russische taal. Wat is het belangrijkste verschil tussen voornaamwoorden uit andere delen van spraak die we kennen? Bijvoeglijk naamwoord, zelfstandig naamwoord, bijwoord, en het cijfer genoemd object, teken en het nummer, en voornaamwoorden in het Russisch enige punt aan, maar er wordt niets genoemd. Er is geen twijfel dat het voornaamwoord een deel van meningsuiting kan vervangen, dus zijn ze voornaamwoorden, cijfers (zo veel), voornaamwoorden, zelfstandige naamwoorden (I, zij, één, niets, enz.), Voornaamwoorden, bijwoorden (waar) en voornaamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden ( mijn, wie, de meeste, etc.). Dit soort voornaamwoorden moet worden overwogen in relatie tot bepaalde delen van meningsuiting.
Bijvoorbeeld, demonstratieve voornaamwoorden in de Russische taal, identificerend, bezitterig, interrogatief-relatief en onbepaald zijn inbegrepen in de categorie van bijvoeglijke naamwoorden: zij duiden een kenmerk aan.
Alle overwogen soorten voornaamwoordengemeenschappelijk en noodzakelijk voor communicatie. Dit is een noodzakelijk onderdeel van de toespraak, omdat zonder deze taal geen taal kan bestaan, ongeacht of het Russisch, Engels, Spaans of een andere taal is. In de wetenschap van het bestuderen van de geschiedenis van de ontwikkeling van talen, wordt er gezegd dat het onmogelijk is om voornaamwoorden niet in onze spraak te gebruiken, we gebruiken ze constant - daarom zijn ze, als onderdeel van de toespraak, noodzakelijk. Ze staan op de derde plaats na het zelfstandig naamwoord en de werkwoordnaam. Hieruit kunnen we concluderen dat voornaamwoorden onze dagelijkse, niet alleen gesproken, maar ook literaire spraak diversifiëren.
