Absolute en relatieve waarheid zijn belangrijke categorieën in het conceptuele apparaat van de dialectisch-materialistische doctrine.
Ze dienen als een weerspiegeling van de dialectische aard van cognitie, ze interpreteren de haalbaarheid van objectieve waarheid.
De wereld omringende mens, die zich opent in cognitie en onderhevig is aan transformatie, wordt gekenmerkt door de eigenschappen van onuitputtelijkheid en oneindigheid.
De eigenaardigheid van de structuur is extreem complex.
Zijn interacties, relaties en verbindingen zijn eindeloos.
Bij het beschrijven en kennen van deze eigenschappen en kenmerken, ontstaan er problemen die al vele millennia duren.
Ze zijn verbonden met het feit dat alle rijkdommen van de wereld uit te drukken kon geen onderzoeker in elke beschrijving, het begin van de tijd zijn.
Tegelijkertijd kun je in verschillende levendige en diepzinnige getuigenissen prachtige beschrijvingen vinden van de gedeeltelijk gekende kant van de wereld.
De dialectiek erkent dat waarheid zonder enige twijfel objectief is. Het is in deze hoedanigheid dat het (de waarheid) is gekend.
Echter, op de weg van de kennis ontstaat een heel specifieke vraag: "Wat is de correlatie van de twee soorten van waarheid die moeten worden gekend: absoluut en relatief?"
Het antwoord is om een idee te geven van hoe de waarheid wordt geleerd: onmiddellijk en holistisch, onmiddellijk en volledig, of, integendeel, in de tijd, in delen, geleidelijk en gestaag?
Mits een dergelijk antwoord, herinnert de filosofie zich,dat de menselijke geest in verschillende situaties doordringt tot verschillende diepten. Kennis correspondeert met de werkelijkheid met verschillende mate van nauwkeurigheid.
Sommige soorten kennis weerspiegelen de realiteit in een holistische vorm. Anderen doen dit slechts gedeeltelijk.
Elk individu, evenals afzonderlijk genomengeneratie is beperkt in cognitie. De beperkende factoren zijn historische omstandigheden, een bepaald niveau van ontwikkeling van technologie en technologie in experimenten, wetenschap en productie in verschillende stadia van hun ontwikkeling.
Om deze redenen verschijnt de menselijke kennis over een willekeurig segment van de historische ontwikkeling in de vorm van relatieve waarheid.
Relatieve waarheid is kennis die niet volledig overeenkomt met de werkelijkheid.
Zo'n waarheid is slechts een relatief correcte weerspiegeling van een object dat niet afhankelijk is van de mensheid.
Absolute waarheid weerspiegelt de realiteit uiterst nauwkeurig. Het is niet alleen objectief, maar objectief in zijn geheel.
Relatieve waarheid kan in principe niet beweren de wereld in zijn geheel te weerspiegelen.
Is het mogelijk om te eisen van de absolute waarheid van een dergelijke kenbaarheid, waartoe de relatieve waarheid niet in staat is?
Om deze vraag correct te beantwoorden, moet eraan worden herinnerd dat veel bepalingen van materialistische dialectiek een contradictie bevatten.
Aan de ene kant zou de absolute waarheid kunnen zijnstaat bekend als een integraal en compleet fenomeen in al zijn verschijningsvormen en in volledige veelzijdigheid. De dingen zijn immers volledig kenbaar en het vermogen van menselijke kennis is onbeperkt.
Maar aan de andere kant, juist het bestaan van een familielidwaarheid bemoeilijkt de mogelijkheid om de waarheid absoluut te kennen. De losgemaakte waarheid loopt immers voor op het absolute, telkens wanneer de cognitie in bepaalde specifieke omstandigheden wordt geplaatst.
Kan in dat geval echter helemaal geen kennis van absolute waarheid worden verkregen?
Op een moment en op elke manier, volledig en in alle verscheidenheid - nee.
In het cognitieve proces, dat eindeloos is - geen twijfel, ja.
De ontwikkeling van nieuwe en nieuwe aspecten, verbanden, elementen van absolute waarheid vindt plaats in de benadering ervan als wetenschappelijke prestaties.
De relativiteit van de waarheid is de drijvende kracht achter cognitieve processen in de geschiedenis.
In de kennis van relatieve waarheden weten mensen de absolute waarheid. Dit is precies de essentie van vooruitgang.
