In het orthodoxe christendom, zelfmoordwordt erkend als een van de ernstigste zonden. Religie verklaart dit door het feit dat een persoon tegelijkertijd moord pleegt en in wanhoop raakt. In deze zonden zal hij zich niet kunnen bekeren. Mensen die zelfmoord hebben gepleegd, worden voor begrafenis begraven. Alleen gekken die zelfmoord hebben gepleegd in een staat van vertroebeling van de geest, zijn de uitzondering. Eerder werden zelfmoorden begraven buiten de begraafplaats. In de Sovjetjaren werd algemeen aangenomen dat zelfmoord fungeert als een duidelijk teken van mentale waanzin. Dit betekent dat elke suïcidale persoon postuum de titel van abnormaal kreeg. Degenen die gered konden worden, werden op een levenslange rekening bij een psychiater geplaatst. Zelfmoord vandaag kan sympathie, mededogen, medelijden en in sommige gevallen zelfs neerbuigendheid oproepen.
Vandaag de kwalificatie van de wet, dievoorziet in artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie, brengt een aantal problemen met zich mee. Dit komt door de relatief jonge leeftijd van zelfmoorden. Velen van hen worden amper 30 jaar oud. Ongetwijfeld kan een persoon zelf beslissen of hij leeft of sterft. Er moet echter aan worden herinnerd dat een crimineel iemand tot zelfmoord kan brengen. Ondanks het feit dat een dergelijke handeling valt onder de categorie van het openbaar ministerie, is de identificatie zonder de verklaring van het slachtoffer (in geval van een poging) of familieleden van de overledene zeer problematisch en in sommige gevallen onmogelijk.
Door een burger zelfmoord te plegen of zelfmoord te plegen door middel van een systematische (permanente) vernedering van de waardigheid van het slachtoffer of bedreigingen en wrede behandeling met hem, suggereert:
De duur van de laatste twee zinnen is maximaal vijf jaar.
Het is gevormd uit het plegen van de schuldige vrijspecifieke acties waardoor hij het slachtoffer ertoe dwingt zelfmoord te plegen. Volgens de Criminal Code of the RF werden ze uitsluitend behandeld met een systematische vernedering van menselijke waardigheid en wrede behandeling. Artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie is iets uitgebreider. Het type dispositie wordt aangevuld met bedreigingen. Systematische vernedering komt tot uitdrukking in constant pesten, beledigen, laster, cynische spot van fysieke tekortkomingen van het slachtoffer, enzovoort.
Normaal gesproken is er geen uitleg over de actiesde schuldige persoon. Wat moet bijvoorbeeld worden verstaan als bedreigingen? Ze verschillen in hun inhoud. Het commentaar op artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie geeft aan dat de kwalificatie onder de betreffende regel niet afhangt van wat de schuldige precies bedreigt. Hij kan bijvoorbeeld praten over het veroorzaken van de dood of schade aan de gezondheid, onthulling van informatie die het slachtoffer geheim wilde houden, echtscheiding, ontslag van het werk, verwijdering van een minderjarige, ontbering van levensonderhoud, uitzetting, vernietiging van eigendommen enzovoort. In het geval van zelfmoord, onder het effect van dergelijke bedreigingen, zal artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie worden gebruikt. De juridische praktijk houdt in dit geval niet alleen rekening met de inhoud, maar ook met de duur en frequentie. In sommige gevallen kunnen zelfs onbeduidende dreigementen een slachtoffer tot zelfmoord brengen als ze de vorm aannemen van een lokmiddel. Bovendien kunnen niet alle ooit uitgesproken woorden, zelfs met een gevaarlijke inhoud, worden beschouwd als een manier om zelfmoord te plegen. Dat is de reden waarom artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie het meervoud van het dreigingswoord gebruikt. Om verantwoordelijkheid te nemen maakt het niet uit hoe woorden worden geformuleerd - schriftelijk, mondeling, anoniem, openlijk.
Dit is een andere belangrijke functie dieroept artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie. De samenstelling van een misdaad kan acties vormen, die op zichzelf als een misdrijf fungeren. Het kan bijvoorbeeld marteling, opzettelijke schade aan de gezondheid enzovoort zijn. Illegale plaatsing in een psychiatrisch ziekenhuis, onwettige vrijheidsbeneming, werkontneming, voedsel, huisvesting, dwang tot een seksuele handeling, schending van andere rechten van het slachtoffer, vormen eveneens een slechte behandeling. Artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht vereist niet het systematische karakter van dergelijke daden. Toch is het belangrijk om te bepalen dat ze er echt op gericht waren het slachtoffer tot zelfmoord te brengen.
Zoals ze feitelijk doenzelfmoord of poging. Vanaf dit moment wordt ervan uitgegaan dat de misdaad voorbij is. Zeggen over het voornemen om zelfmoord te plegen, zich erop voor te bereiden, een zelfmoordbriefje te schrijven, vormt nog niet de samenstelling die in het betreffende artikel is vastgelegd. Voor de toepassing van de regel dient een oorzakelijk verband te worden gelegd tussen het gedrag van de dader en de gevolgen in de vorm van de dood van het slachtoffer of een poging daartoe. Tegelijkertijd bepaalt artikel 110 van het Wetboek van Strafrecht van de Russische Federatie duidelijk dat voor het instellen van een strafprocedure het noodzakelijk is dat zelfmoord of een aanslag plaatsvindt onder invloed van wrede behandeling, systematische vernedering of bedreigingen. Als zelfmoord heeft gehandeld als een reactie op wettige acties (bijvoorbeeld met de dreiging van blootstelling, vervolging), dan werkt de betreffende regel niet.
Zelfmoord kan bij iedereen worden gepleegdvorm van opzet. Als het direct was, betekent dit dat de schuldige persoon de waarschijnlijkheid van zelfmoord voorzag en wilde dat het slachtoffer zelfmoord pleegde. In het geval van indirecte intentie, laat de dader bewust hetzelfde resultaat toe. De strafrechtelijke aansprakelijkheid uit hoofde van het artikel in kwestie komt uit 16 jaar. Als onderwerp kan een burger handelen waarvan het slachtoffer afhankelijk is van een materieel, officieel of ander plan of een andere persoon.
Sommige advocaten zijn van mening dat, als dat zo isdirecte intentie om zelfmoord te plegen moet als moord worden beschouwd. Deze mening is onjuist. De auteurs van dit standpunt houden geen rekening met het feit dat de objectieve delen van de artikelen 105 en 110 van het Wetboek van Strafrecht verschillend zijn. In het geval van het plegen van zelfmoord plegen, in tegenstelling tot moord, de schuldigen geen daden die direct de dood veroorzaken. Het slachtoffer neemt zelf een besluit om zijn leven te beëindigen en voert het zelf uit. Tegelijkertijd wordt hij geleid door zijn eigen wil en bewustzijn. Waarschijnlijk een onopzettelijke zelfmoord. Volgens Art. 24, Deel 2 van de Code in dit geval, is aansprakelijkheid uitgesloten.
Hierboven werd gezegd over de afbakening van kunst. 110 uit Art. 105. Tegelijkertijd werd opgemerkt dat het handelen van het slachtoffer dat zelfmoord pleegde bewust was. Als de zelfmoordterugwijzing wordt gericht aan een minderjarige of een krankzinnige persoon, dan is een dergelijke handeling gekwalificeerd in deel 1 of 2 van Art. 105. Hetzelfde artikel is van toepassing op de fysieke dwang van een persoon tot zelfmoord, wanneer het slachtoffer de kans wordt ontnomen om zijn eigen wil uit te oefenen.
Het vindt plaats in het geval van vóór zelfmoordde persoon die de ambtenaar. In aanvulling op art. 110, worden toegepast h. 3 (n. "In") aan. 286, waarin de aansprakelijkheid vestigt voor zijn gezag met ernstige gevolgen overschrijden. De collectie bevat ook of de beschikbaar voor een zelfmoordpoging of suïcidale maken werd uitgevoerd met behulp van maatregelen die een zelfstandig strafbaar feit vormen (marteling, afpersing, etc.).
Niet altijd is het mogelijk om de redenen te onthullenzelfmoord plegen aan het slachtoffer. In dit opzicht zijn statistieken over strafzaken voor deze samenstelling erg schaars. In veel gevallen heeft het slachtoffer geen familie of goede vrienden die belangrijke informatie kunnen hebben. Als gevolg hiervan vermijden veel criminelen verantwoordelijkheid. Deze situatie creëert grote problemen voor wetshandhavingsinstanties. Complexiteit bestaat er vooral in te bewijzen dat het slachtoffer zelfmoord heeft gepleegd en niet bewust en vrijwillig is overleden.
