Russische jurisprudentie leende het idee van"bronnen van wetgeving" in Romeins. Er zijn veel betekenissen van deze term. Maar wanneer de bronnen van het burgerlijk recht worden bedoeld, dan bedoelen ze een verplichte vorm van uitdrukking van zijn normen. Hun rechtshandhaving en juridische betekenis hangen af van het feit of ze zijn gevestigd en worden erkend door de staat. Alleen in dit geval kunnen ze worden gebruikt om relaties te regelen. Wanneer civielrechtelijke bronnen niet formeel worden erkend, zijn hun normen niet bindend en bindend.
In de rechtsstelsels van moderne ontwikkelde landenDe belangrijkste vorm (dat wil zeggen, de bron) van de wet is de wetgeving. Het zijn normatieve handelingen die de hoogste juridische waarde hebben. En het Sovjet-wetgevingssysteem werd beïnvloed door de afwezigheid van marktbetrekkingen. Om deze reden werden door de staat goedgekeurde normatieve handelingen als de enige vorm van burgerlijk recht beschouwd.
Samen met de toetreding van het land tot de wereldeconomie,het werd noodzakelijk om in zijn wetgeving en internationale wettelijke bepalingen rekening te houden. De bronnen van het burgerlijk recht van de Russische Federatie moeten dus zowel internationaal erkende principes van de internationale normen omvatten als de overeenkomsten die de Russische Federatie met andere landen sluit.
Op het gebied van onroerend goed omzet,gewoonte. Toegegeven, in de Sovjet-jurisprudentie maakte het niet uit wat de bron van enige industrie was, hoewel daar enkele verwijzingen naar zijn te vinden. De overgang naar een markteconomie heeft dit idee nieuw leven ingeblazen, wat tot uiting komt in de nieuwe wetgeving. Er was zelfs een andere vorm van burgerlijk recht. Dit was te wijten aan het toenemende gebruik van gewoonten bij transacties met onroerend goed.
Het is duidelijk dat de bronnen van het burgerlijk recht verschillend zijn,behalve voor wetten, draag een zeker risico. Immers, hun erkenning is niet altijd duidelijk en formeel vastgelegd. Bij het vaststellen van de betekenis van de regels voor een bepaald geval, zijn willekeur van rechtbanken en onenigheid tussen de belanghebbenden mogelijk. Het is om deze reden dat de regels van moraliteit en moraliteit niet kunnen worden opgenomen in de bronnen van het burgerlijk recht, ondanks het feit dat velen van hen nog steeds ten grondslag liggen aan de meeste wetten. Maar omdat ze kunnen worden gebruikt om bepaalde punten door logische interpretatie te verduidelijken, moeten ze zo formeel en concreet mogelijk worden gemaakt.
In het wettelijke systeem van Engeland en Amerikade belangrijkste vorm van wetgeving is een justitiële precedent. Dit is een vonnis dat door de rechtbank bij een bepaald geschil wordt uitgesproken. In Rusland is hij niet formeel opgenomen in de bronnen van burgerlijk procesrecht. Toegegeven, soms wordt het nog steeds toegepast in de praktijk van het oplossen van geschillen via de rechtbank. Precedenten over bepaalde kwesties worden gepubliceerd, die de voorwaarden en de procedure voor de toepassing van wetten bepalen, waardoor ze aanzienlijk worden toegepast bij het oplossen van geschillen.
De civic doctrine, dat isde interpretatie van de wet door wetenschappers, geformuleerd in de vorm van conclusies, wordt ook niet als een rechtsbron beschouwd. Het is niet bindend. De rechtbank kan rekening houden met deze conclusies, die zijn uitgesproken namens de bevoegde instantie, of ze als basis nemen om de wetten te wijzigen, maar ze hebben geen juridische waarde.
Ook handelingen met een lokaal karakter of individu kunnen niet als rechtsbronnen worden beschouwd, tenzij ze afkomstig zijn van de autoriteiten en regels voorschrijven die voor iedereen bindend zijn.
Vaak vestigen rechtspersonen hun eigen rechtspersoonlijkheidregels, voorschriften, documenten en contracten binnen bedrijven. Indiening ervan kan alleen vrijwillig zijn, ze zijn alleen verplicht voor personen die lid zijn van de organisatie en zijn overeengekomen om ze te observeren.
De bronnen van het burgerlijk recht zijn dus slechts drie soorten:
- normatieve handelingen of wetten;
- internationale verdragen, ook met deelname van Rusland;
- gewoonten die door de wet worden erkend en vastgesteld (bijvoorbeeld het gebruik van zakelijke omzet).
