Positivisme in de filosofie is er een vanrichtingen van denken. Hij werd geboren in de 30-40 jaar. de eeuw voor het laatst, en de oprichter ervan is Auguste Comte. Dit gebied is zeer populair en wijdverspreid in het moderne tijdperk. Hieronder beschouwen we de belangrijkste vormen ervan.
Filosofie van het positivisme
Hoofdvertegenwoordigers: Comte, Spencer, Mill, etc.
Zoals Conte overwoog, het geschil zelf tussen idealisten enmaterialisten zijn zinloos omdat ze geen goede reden hebben. En filosofie is nodig, omdat we van die en van een andere zijn weggegaan, om alleen gebaseerd te zijn op wetenschappelijke (positieve) kennis.
Deze verklaring betekent dat:
1. Kennis moet volledig betrouwbaar en accuraat zijn.
2. Om kennis in de filosofie te bereiken, moet de wetenschappelijke methode van cognitie worden gebruikt, waarvan de belangrijkste manier de empirische waarneming is.
3. Filosofie zou alleen feiten moeten bestuderen, niet de oorzaken ervan, en niet moeten streven naar superwetenschap, de 'koningin der wetenschappen', de algemene theoretische kijk.
Bovendien stelde Comte een wet van dualiteit voor.evolutie. Hij selecteerde 3 stadia van technische ontwikkeling (traditionele, pre-industriële en industriële samenleving), die overeenkwam met 3 stadia van intellectuele ontwikkeling (theologisch of religieus, metafysisch en wetenschappelijk wereldbeeld). Comte legde echter alleen de basis van het positivisme, die dankzij andere filosofen verder werden verbeterd, aangevuld en zich blijven ontwikkelen.
De filosofie van het positivisme: empiriocriticisme
Hoofdvertegenwoordigers: Mach, Avenarius.
Hier was de belangrijkste taak van filosofie niet om te bouweneen allesomvattend systeem van empirische kennis en het creëren van wetenschappelijke kennis in theorie. Anders dan Comte geloofden de vertegenwoordigers van deze fase dat het nodig was om niet een enkel beeld van onze wereld te creëren, maar om principes vast te stellen en fenomenen te ordenen in de hoofden van onderzoekers.
De naam "empirio-kritiek" impliceertde kritiek op de ervaring als gegeven van de wereld aan het wetende subject in de vorm van verklaringen en uitspraken. Deze trend van positivisme hangt nauw samen met conservatisme, volgens hetwelk algemene wetenschappelijke proposities een voorwaardelijk product zijn van een overeenkomst.
De filosofie van het positivisme: neopositivisme
Hoofdvertegenwoordigers: Carnap, Bertrand, Schlick, Russell.
Een andere naam voor deze fase is logisch.positivisme. De oprichters riepen hun strijd tegen het metafysische wereldbeeld op. De oorspronkelijke vereisten voor ware kennis die ze in feiten en gebeurtenissen zagen, dat wil zeggen 'sensorische gegevens'. Het concept van "objectiviteit" werd vervangen door het concept "wetenschappelijk" als identiek. Het is deze fase in de ontwikkeling van het positivisme die de logica initieerde om complexe zinnen te bestuderen, die ofwel vals, ofwel waar of zinloos kunnen zijn.
Het onderwerp van de analyse van neopositivisten zijn de waardentekens en woorden in het algemeen, dat wil zeggen linguïstische, logische, psychologische problemen die van groot praktisch en wetenschappelijk belang waren bij het maken van computerapparatuur.
De filosofie van het positivisme: post-positivisme
Hoofdvertegenwoordigers: Lakatosh, Kun, Popper, Feuerbend.
Bij postpositivisme wordt veel begrepenconcepten die ontstonden na de leer van Comte, empiriocriticisme en neopositivisme. De vertegenwoordigers van deze fase besteedden speciale aandacht aan de rationele methode van cognitie.
Dus, volgens Popper, kan het vergroten van kennisalleen in het proces van rationele discussie bereikt worden als constante kritiek op het bestaande wereldbeeld. Hij voerde ook aan dat wetenschappers ontdekkingen doen, niet van feit tot theorie, maar van hypothese naar een enkele verklaring.
Positivisme als een filosofische beweging had een aanzienlijke invloed op de methodologie van zowel de sociale als de natuurwetenschappen (vooral in de tweede helft van de vorige eeuw).
