Wanneer je vroeg opstaat in de ijzige ochtend en naar buiten gaatje voelt het kraken van sneeuwvlokken onder je voeten, of je ontmoet de dageraad aan de oever van de rivier in hete juli; Helemaal niets: geen sneeuw, geen rivier, geen gras, zelfs de zon niet. Er was slechts een eindeloze ruimte waarin stofdeeltjes werden gedragen die met enorme snelheden tegen elkaar botsten. Deze periode is moeilijk te noemen. Het is niet prehistorisch, het is een soort niet-historisch: het was zo lang geleden zo onbegrijpelijk, en toen was de ruimte zo hopeloos levenloos ...
De oorsprong van de aarde is echter onlosmakelijk verbonden metdeze fase van de vorming van het universum. Omstandigheden die vervolgens leidden tot de opkomst van onze planeet begonnen zich vanaf het moment van de oerknal te vormen. Verschillende hypotheses over de oorsprong van de aarde en de geboorte van de wereld zijn in de hoofden van mensen ontstaan sinds de mens voor het eerst dacht aan zijn plaats in het universum en wat buiten zijn gebruikelijke territorium bestaat.
Alle naties hebben legendes over de oorsprong van de wereld. Ze zijn verenigd door het goddelijke principe dat ten grondslag ligt aan de mythologische schepping. Uit chaos komen de eerste goden tevoorschijn die aanleiding geven tot twijfel aan bovennatuurlijke wezens, evenals aan al wat is: de oceaan, land, dag en nacht, mensen. Concepten van de oorsprong van de aarde in verschillende naties worden vaak geassocieerd met het verlangen van God om een uitspansel te creëren te midden van de wateren van de wereld. In verschillende tijdperken werden de mythen over de schepping van de wereld aangevuld of verschenen nieuwe versies. Dus, in het hindoeïsme, wordt de oorsprong van de aarde en het hele universum beschouwd in vijf versies. Volgens verschillende legendes is de basis voor het Universum de heilige klank Om, de eerste man van Purusha, die delen van zijn lichaam heeft geofferd om de wereld te scheppen, de adem van Maha-Vishnu. Ook fungeren de primaire warmte en het kosmische ei als het begin van alles.
De oorsprong van de aarde volgens de oude Slaven op vele manierenvergelijkbaar met andere mythologische begrippen. Aanvankelijk was het universum niet geordend. In die tijd was er maar één God, Rod, die de oorspronkelijke Chaos had gestructureerd. Hij schiep de aarde vanuit de vereniging van de zee en hemelse elementen. Toen begon zijn zoon Svarog de ruimte te organiseren. Hij blies leven in alle aardse dingen, schiep de mens en legde aan de eerste mensen de wetten voor om te leven.
Onder invloed van het christendom is de mythe enigszinsis veranderd. In de annalen is er een legende over God, drijvend op de ongerepte wateren op de boot en aan de lijn. God zendt een demon naar de bodem van de zee achter een handvol zand en creëert daaruit het firmament van de aarde.
Met mythologische verhalen over de wereldordeverbonden en de oorsprong van de naam "Aarde". In het denken van de verre voorouders van alle moderne naties was er geen idee van de bolvorm van de planeet en van de planeet zelf. De oorsprong van de naam "Aarde" is enerzijds verbonden met de legende van een platte, als een schotel, oppervlak met land en zee rustend op de ruggen van gigantische dieren. Verschillende landen hadden olifanten, een schildpad of een walvis. Aan de andere kant wordt de oorsprong van het woord 'aarde' geassocieerd met de verdeling van het universum in drie niveaus: de hemel, de ruimte bewoond door mensen en dieren, en het helse of ondergrondse koninkrijk. Beide momenten beïnvloedden de verschijning van de vertrouwde aanduiding van onze planeet in verschillende talen. De oorsprong van de naam "Aarde" bij de oude Slaven wordt geassocieerd met de concepten "bodem" en "aarde". De aarde is die onder de hemel is, beneden: de grond onder je voeten, de fundering. De oorsprong van de naam "Aarde" is dus gebaseerd op het begrip van de wereld van mensen als een "vlakke schotel" en als een ruimte onder de hemelse woning van de goden.
Bovendien, in de cultuur van onze voorouders het woord"Land" was gerelateerd aan alles wat inheems was, tot vertrouwd gebied. Het vreemde en vaak vijandige werd als ver weg aangewezen en de naam ervan had een vergelijkbare oorsprong. "Over de verre landen" is een fraseologie, wat "heel ver" betekent. De oude Slaven wezen vaak op het dodenrijk.
Het is interessant dat het vergelijkbaar is met de Slavische waardeze hebben wortels waarvan de naam van de planeet afkomstig is in andere talen. Dus, de oorsprong van het woord "aarde" (aarde) in het Engels wordt ook geassocieerd met het concept van de bodem en de grond onder de voeten.
Natuurlijk, moderne wetenschappelijke ideeën overde verschijning van het universum verschilt sterk van die welke ten grondslag liggen aan welke religie dan ook. Tegenwoordig zijn alle modellen van het universum gebaseerd op de theorie van de oerknal. Volgens haar, ongeveer 13.77 miljard jaar geleden, verrees het Universum als gevolg van een explosie die moeilijk in te schatten was. De toestand waarin het tot nu toe is geweest, wordt enkelvoud genoemd. Volgens zijn kenmerken is het zo verschillend van alles wat nu bekend is, dat zelfs wetenschappers nauwelijks kunnen begrijpen welke processen erin plaatsvonden.
Kort na de oerknal, het jonge universumbegon uit te breiden. De enorme temperatuurindices en de snelheid van de deeltjes waaruit het bestaat, maakten het niet mogelijk om te versmelten tot grotere objecten. Naarmate de temperatuur daalde, werd het echter groter. Het duurde ongeveer een miljoen jaar voordat het universum tot 4000 ºС was afgekoeld en de elementaire deeltjes atomen begonnen te vormen. Helium en waterstof verschenen voor het eerst, en atomen van zwaardere elementen werden achter hen gevormd.
In de volgende fase van de ontwikkeling van het universumhet stof en gas waaruit het was opgebouwd begon te botsen en grotere objecten te vormen. Langzaam gevormde sterrenstelsels met sterren en planeten. Tegelijkertijd zette het universum zijn expansie voort en dit proces is nog steeds aan de gang.
De presentatie "De oorsprong van de aarde" in de klas vaakbegint met een verhaal over de geschiedenis van het zonnestelsel. Het begon ongeveer 4,6 miljard jaar geleden. Dezelfde processen, die in veel delen van het universum resulteerden, leidden tot de verschijning van ons stukje van de Melkweg. De Melkweg zelf verscheen ongeveer 7-8 miljard jaar eerder. Gravitationele instorting van een relatief klein deel van de moleculaire interstellaire wolk leidde tot de vorming van het zonnestelsel. Het begrijpen van de processen die toen plaatsvonden in deze plaats van het Universum is een vrij moeilijke taak vanwege hun afgelegen tijd. Afgaande op de gebeurtenissen die de vorming van het zonnestelsel in een ons bekende vorm hebben veroorzaakt, is het alleen mogelijk door theorieën op te stellen op basis van de bestudeerde kosmische en fysische wetten en hun bevindingen te correleren met wat we feitelijk waarnemen.
Aan het einde van de XIXe eeuw de oorsprong van de aarde en het geheelHet zonnestelsel werd actief bestudeerd door astronomen T. Chamberlain en F. Multon. Ze brachten de zogenaamde hete hypothese naar voren. Bij het creëren van een theorie duwden ze de ontdekking die destijds werd gedaan. Het werd bekend dat de helse hitte diep onder de oppervlakte van de aarde ligt: de temperatuur van de ondergrond bereikt 1000 ºС.
De "hete" hypothese suggereert dat de aarde, zoalsandere planeten, oorspronkelijk een gloeiend hete bol, die vervolgens geleidelijk begon af te koelen. Het uiterlijk van deze hete klompjes materie werd verklaard door de interactie van de jonge zon met een andere, vergelijkbaar in zwaartekracht, object. De ster werd in relatieve nabijheid van ons licht gehouden. Als gevolg daarvan vormde er tussen hen een soort brug, bestaande uit de substantie van beide kosmische lichamen. Geleidelijk gingen de sterren uiteen en brak de brug uiteen in afzonderlijke hete "eilanden" van materie, planetesimalen genaamd. Later werden ze de planeten en satellieten die nu bekend zijn.
Dit is echter niet de enige theoriede oorsprong van de aarde verklaren. Hypothesen in de wetenschappelijke wereld beginnen te domineren wanneer ze een groot aantal zichtbare feiten verklaren. In de tweede helft van de vorige eeuw richtten astronomen en natuurkundigen hun aandacht weer op het concept van aanvankelijk koude planeten.
De eerste neveltheorie was geformuleerd inXVIII eeuw. Waarschijnlijk heeft Emmanuel Swedenborg het uitgedrukt en vervolgens Immanuel Kant opgepikt. De belangrijkste ontwikkeling van de hypothese werd ontvangen in de geschriften van Pierre-Simon Laplace. De stadia van de oorsprong van de Aarde en het Zonnestelsel als geheel, volgens deze theorie, liggen een beetje anders opgesteld dan in de hierboven beschreven en de eerste was de vorming van een nevel of nevel. Het was een gas-stof stolsel, geconcentreerd als gevolg van de ineenstorting van een deel van een moleculaire interstellaire wolk. Nebula, vanwege de invloed van de zwaartekracht van naburige dergelijke formaties, begon te roteren. In de nevel, als gevolg van rotatie, verscheen de zwaartekracht, wat leidde tot een afname van de straal. Het gevolg hiervan was een snelheidsverhoging. De jonge nevel leek op een centrifuge, en haar oorspronkelijk dicht bij de bolvorm werd meer en meer een ellips. Na enige tijd balanceerde de middelpuntvliedende kracht op de evenaar de zwaartekracht en begonnen de ringen een voor een los te komen van de middelste zone van de nevel. Ze bestonden uit dezelfde deeltjes stof en gas, die zich geleidelijk in grotere objecten begonnen te verenigen. Na verloop van tijd zijn ze "gegroeid" naar de planeten, en de temperatuur van de nieuwe ruimtevaartuigen liet niet toe dat ze heet werden genoemd.
Tegenwoordig wordt de nevel-theorie het meest beschouwdwaarschijnlijk scenario voor de vorming van het zonnestelsel. De ontwikkeling van de hypothese vond plaats met deelname van vele wetenschappelijke disciplines, sommige bepalingen van Laplace werden gewijzigd of aangevuld. De hoge temperatuur van het binnenste van de aarde kreeg ook een verklaring, niet in tegenspraak met de theorie.
Er zijn twee belangrijke redenen voor warming-up: radioactief verval en zwaartekrachtdifferentiatie van de ondergrond. De eerste geeft ongeveer 15% van de warmte. Het belangrijkste belang is de scheiding van oorspronkelijk gemengde elementen in verschillende lagen onder invloed van de zwaartekracht. Dit proces heeft niet alleen geleid tot een toename van de temperatuur van de ondergrond, maar ook tot de vorming van de innerlijke structuur van de planeet, die we allemaal op school leren: de kern, de mantel, de korst.
Young Earth stond dicht bij de balde vorm van het ruimtevoorwerp, bestaande uit verschillende chaotisch gemengde elementen. Moderne observaties laten echter zien dat de structuur van de planeet een tamelijk ordelijke structuur heeft. De belangrijkste elementen waaruit de aarde bestaat, zijn zuurstof in oxiden, silicium, ijzer en aluminium. Elk van hen beïnvloedt de dichtheid van de stof.
De massa en het volume van de aarde, gedefinieerd al in de 18e eeuw, stelde wetenschappers in staat om de gemiddelde dichtheid te berekenen. Ze was gelijk aan ongeveer 5,5 g / cm3. De waarde van de parameter voor het oppervlak is slechts 2,8 g / cm3. De gedetecteerde waarden suggereerden dat de zwaardere elementen geconcentreerd zijn in het midden van de bol, en de lichte elementen de oppervlaktelagen vormen.
De ordening van elementen begon vanaf het beginhet moment van het verschijnen van de planeet. Onder invloed van de zwaartekracht begon ijzer in het centrum te "zinken", en aluminium en siliciumverbindingen "zweefden" naar de oppervlakte. IJzer, verandert de positie van zijn positie, verschuift het zwaartepunt van de planeet. Vanwege bepaalde fysische wetten komt er een grote hoeveelheid thermische energie vrij, die leidt tot de verwarming van de binnenste lagen van de aarde. De omvang van de gegenereerde energie is enorm. Tegelijkertijd laten studies zien dat de planeet nog nooit volledig is gesmolten. Dit bevestigt eens te meer de nevelhypothese.
Uiteraard wordt de warmte van de ondergrond constant verbruikt doorhet oppervlak verwarmen en een deel van de energie gaat verloren. Het wordt echter met succes gecompenseerd door zonnestraling. De energie van differentiatie wordt gebruikt in alle processen die op aarde plaatsvinden: de beweging van continenten, de vorming van bergen, vulkanisme.
Volgens wetenschappers tot nu toe, het procesde scheiding van elementen werd met 85% voltooid. Na het beëindigen van differentiatie, zal de aarde een geologisch inactieve planeet worden, vergelijkbaar in dit plan met de maan. Het zal over ongeveer 1,5 miljard jaar gebeuren.
Naast de differentiatie van de ondergrond en het verval van radioactiefelementen in de vroege stadia van de vorming van de aarde, speelden asteroïden een bepaalde rol in de verwarming van haar interne lagen. Frequente botsingen van kleine ruimtelichamen met de planeet hebben bijgedragen aan de temperatuurstijging. Volgens een versie leidde de meest indrukwekkende van dergelijke botsingen tot het verschijnen van de maan. Een lichaam zo groot als Mars botste met de aarde. Als gevolg hiervan werd een vrij indrukwekkend stuk materie uit de planeet geslagen, die later een satelliet werd. De botsing had andere resultaten: de rotatiesnelheid van de aarde nam merkbaar toe en zijn as kromde. Asteroïden en kometen worden ook beschouwd als een van de waarschijnlijke bronnen van water.
De oorsprong van water op aarde is een onderwerp genoeguitgebreid. De meest waarschijnlijke vandaag is de versie van zijn "levering" door asteroïden. Indirect wordt de hypothese bevestigd door de gegevens van ruimteonderzoek, dat resulteerde in de ontdekking van water op verschillende kleine lichamen van het zonnestelsel. Wetenschappers die neigen naar deze versie geven aan dat water een nogal vluchtige stof is en daarom in warme omstandigheden van een jonge aarde hoogstwaarschijnlijk volledig zou zijn verdampt. Vanaf hier en lage kans op aardse oorsprong van water. Waarschijnlijk viel de substantie die zo noodzakelijk was voor alle levende materie op de planeet met astroïden en kometen uit de hoofdgordel tussen Mars en Jupiter.
Echter, de exacte oorsprong van water op aarde - terwijlnog steeds een vraag zonder duidelijk antwoord. Er wordt aangenomen dat verschillende factoren een rol hebben gespeeld in dit proces. Onder hen is het ontgassen van magma, het smelten van vluchtige elementen ervan. Waterdamp en enkele andere verbindingen kwamen tijdens vulkaanuitbarstingen vrij op het aardoppervlak. Daarna verdampte de verdamping, zodat de oceanen zich geleidelijk ophoopten en de hydrosfeer werd gevormd.
Het uiterlijk van water, zoals het probleem van oorsprongAarde, - niet opgelost tot het einde van de vraag. Waarschijnlijk hebben beide processen hier een rol gespeeld: het bombarderen en ontgassen van magma. Deze laatste droeg ook bij aan de vorming van de atmosfeer.
Nog een veelbesproken kwestie met betrekking totDe geschiedenis van de ontwikkeling van de aarde is het uiterlijk van levende organismen. Tot op heden zijn er verschillende hypothesen die de oorsprong van het leven op aarde beschrijven. De biologie, die ongeveer tien jaar geleden werd onderwezen, opende een gordijn van geheimen voor de leerlingen: het leven verscheen in de wateren van de wereldoceaan, in de zogenaamde primaire bouillon. Sindsdien is het beeld enigszins veranderd, begroeid met nieuwe gegevens.
Les "De oorsprong van het leven op aarde" vandaagbegint met een verhaal over de RNA-wereld. Volgens het laatste onderzoek is ribonucleïnezuur het eerste molecuul op aarde dat zichzelf kan reproduceren. De volgende stap op het pad van de niet-levende wereld naar de organische was het verwerven van grenzen. RNA-moleculen bevinden zich waarschijnlijk op de een of andere manier in de holle bollen, die in de oceaan worden gevormd met vetzuren. Dus het prototype van de eenvoudigste cel verscheen: een RNA-molecuul omgeven door een membraan.
Vorming van metabolisme tussen de externe omgevingen RNA wordt mogelijk gemaakt door het vermogen van de laatste om sommige nucleotiden aan te trekken en andere af te weren. De oorsprong van het leven op aarde, biologie en aanverwante wetenschappen is nog niet volledig bestudeerd. Er zijn veel openstaande problemen. Onder hen bijvoorbeeld het optreden van deling en de vorming van meercellige organismen.
Vandaag wordt als minder vaag beschouwdhet voorkomen van verschillende organellen in de cel. Het begon allemaal met het verschijnen van het vermogen van fagocytose in de eerste micro-organismen, absorptie van voedingsstoffen uit de omgeving met de vorming van voedselvacuolen. Een nieuwe manier van voeren heeft geleid tot een toename van de cellen: het roofdier moet groter zijn dan de prooi. Het voorouderlijke materiaal werd opgeslagen in de vorm van genofor, de voorlopers van chromosomen. Ze werden rechtstreeks aan het membraan bevestigd. Fagocytose ging gepaard met het verschijnen van een sterke stroom in het cytoplasma, in de zone waarvan de genoforen ook verschenen. Het gevaar bestaat dat een deel van het genetische materiaal verloren gaat of dat de structuur ervan wordt geschonden. Als gevolg daarvan vormde zich een holte in de cel, gescheiden door een membraan van het cytoplasma. Geleidelijk werd het omgezet in een kern. Dus de eerste eukaryotische cellen verschenen.
Organellen zoals mitochondria en flagella,meest waarschijnlijk ook in het proces van fagocytose. Voorlopers van moderne cellen, absorberen voedsel, verworven symbionten, vriendelijke micro-organismen. Met behulp van voedingsstoffen die het cytoplasma binnendrongen, begonnen ze de functies uit te voeren van het reguleren van verschillende intracellulaire processen. Volgens het concept van symbiogenese verschenen op deze manier de reeds genoemde mitochondriën en flagella in de cel. Veel moderne studies bevestigen de geldigheid van de hypothese.
RNA-wereld als een voorloper van alle leven heeft"Concurrenten". Onder hen zijn creationistische theorieën en wetenschappelijke hypothesen. Eeuwenlang was er een veronderstelling over de spontane generatie van leven: vliegen en wormen verschijnen in rottend afval, muizen - in oude vodden. Weerlegd door de denkers van de XVII-XVIII eeuw, kreeg het in de vorige eeuw een wedergeboorte in de theorie van Oparin-Haldane. Volgens haar is het leven ontstaan als gevolg van de interactie van organische moleculen in de primaire bouillon. De veronderstellingen van de wetenschappers werden indirect bevestigd in het beroemde Stanley Miller-experiment. Het was deze theorie die de hypothese van de RNA-wereld aan het begin van onze eeuw veranderde.
Tegelijkertijd is er een mening die het leven heeftoorspronkelijk buitenaardse oorsprong. Volgens de theorie van Panspermia brachten dezelfde asteroïden en kometen die 'zorgden' voor de vorming van oceanen en zeeën het naar onze planeet. In feite verklaart deze hypothese het uiterlijk van het leven niet, maar verklaart het als een feit, een integrale eigenschap van materie.
Om al het bovenstaande samen te vatten, wordt hethet is duidelijk dat de oorsprong van de aarde en het leven erop vandaag nog open vragen zijn. Moderne wetenschappers zijn natuurlijk veel dichter bij het ontrafelen van alle geheimen van onze planeet dan denkers van de oudheid of de middeleeuwen. Er moet echter nog veel meer worden verduidelijkt. Verschillende hypothesen over de oorsprong van de aarde volgden elkaar op op die momenten waarop nieuwe informatie werd ontdekt die niet in het oude plaatje paste. Het is mogelijk dat dit in de niet al te verre toekomst kan gebeuren, en dan zullen nieuwe theorieën de gevestigde theorieën vervangen.
