Zelfs Aristoteles noemde de politiek een speciale kunstbestuur van volkeren en staten. Sinds die tijd heeft praktisch niemand de betekenis van dit onderdeel van het leven van de samenleving ontkend, letterlijk alle sferen doorboord, tot in het alledaagse. De functies van het politieke systeem hebben hun eigen patronen, maar ze kunnen alleen begrepen worden in interactie met andere aspecten van sociale activiteit van mensen. Als een aggregaat, dat wil zeggen, het verenigen van verwante elementen die stabiele integriteit hebben, is dit systeem erg complex, de activiteit ervan is doelgericht en het heeft structureel ondergeschikte onderdelen.
De functies van het politieke systeem zijn inherent aan een van desubspecies ondersoorten, die we de maatschappij noemen (andere dergelijke eenheden zijn de economie, het spirituele leven, enzovoort). Ze hebben bepaalde eigenaardigheden, zoals deelname aan het oplossen van algemene sociale problemen, het integreren en verspreiden van materiaal en andere waarden. Daarnaast omvatten politieke activiteiten een monopolie op macht en staatsdwang op nationale schaal, evenals het gebruik van een speciaal apparaat voor dit doel.
De functies van het politieke systeem zijn ook verbonden met zijneen complexe interne structuur. Het bestaat immers uit verschillende partijen, organisaties, normen en standaarden, principes en idealen, verschillende communicatiemechanismen, waardoor sociale groepen en individuen kunnen communiceren met de autoriteiten. Dit laatste beïnvloedt de belangen van zowel de enorme massa's van de samenleving als bepaalde clans (strata, families, enz.) Die betrokken zijn bij het leiderschap van de staat, of degenen die de economie domineren en de belangrijkste hulpbronnen beïnvloeden. Dit management legt iedereen zonder uitzondering verplichtingen op. Het kan rechtstreeks worden uitgevoerd, dankzij de acties van de sociale krachten die het land domineren, en indirect, via verschillende bewegingen en hun leiders.
Tekenen van politieke macht worden precies bepaalddankzij het bestaan en het werk van een speciale groep, een specifieke laag mensen die zich professioneel bezighouden met bestuur door de hele overheid. Moderne filosofie en politieke wetenschap hebben over het algemeen twee benaderingen van de definitie en analyse van het beheer van de maatschappij en de mensen.
De eerste van hen (instrumentaal) vertegenwoordigteen dergelijke structuur als een bepaalde theoretische en ideale constructie, die het mogelijk maakt om de eigenschappen van verschillende fenomenen op het gebied van de politiek te definiëren en te beschrijven, aangezien het een soort analyse is. Dus een integrale relatie tussen mensen met specifieke belangen (of de staat, partij of beweging onbelangrijk is) is een onafhankelijke entiteit. De tweede probeert de relatie tussen macht en ondergeschiktheid te analyseren in een specifieke samenleving tussen groepen en individuen, en beschrijft ook dergelijke complexe begeleidende verschijnselen als politiek bewustzijn, cultuur, enzovoort.
Op basis van deze technieken, bij het analyseren van verschillendemodellen van staten moeten rekening houden met zowel de systemische politieke functies van verschillende verschijnselen als de stabiele verbanden die zich tussen hen hebben ontwikkeld. Ze bestrijken vele sferen: de relatie tussen de maatschappij en de omgeving; organisatorische kenmerken van verschillende elementen (de feitelijke machtsgroep en verschillende bewegingen en associaties die deelnemen aan het sociale leven); normatieve levensbases van verschillende instellingen, samenhang of conflicten die tussen hen ontstaan; processen die plaatsvinden als gevolg van de activiteiten van een bepaald regime; culturele, creatieve en ideologische componenten; de rol van het gehele systeem in het leven van het land of in de internationale arena, evenals zijn individuele elementen.
De functies van het politieke systeem vertellen ons datdat dit een complex en divers fenomeen is, zonder welke het leven van de maatschappij onmogelijk zou zijn. Het heeft veel intern georganiseerde verbindingen en is verdeeld in structuren en delen met verschillende eigenschappen. Wetenschappers discussiëren onderling over wat hun essentie is, maar dit geeft ons opnieuw de gelegenheid om ervoor te zorgen dat er een algemene mening bestaat over het hoofddoel van dit systeem. Allereerst bepaalt het de doelstellingen van de samenleving - met een verre en nauwe blik, evenals de heerszuchtige en politieke integratie. Vervolgens mobilisatie van middelen, regulering van het regime van sociale activiteit en, ten slotte, legitimering - dat wil zeggen, streven naar het bereiken van een niveau van het echte leven dat zou voldoen aan geaccepteerde normen en standaarden. Als ze effectief worden geïmplementeerd, heeft het systeem over het algemeen een positieve impact op het leven van het land waarin het actief is.
