Russische en Sovjet-dichter Vsevolod Rozhdestvenskywerd geboren op 10 april 1895 in de buurt van Petersburg, in Tsarskoje Selo (nu - de stad Pushkin). Hij was letterlijk voorbestemd om dichter te worden: zijn vader onderwees de wet van God in hetzelfde gymnasium, waar de regisseur de beste van de mentoren was - Innokenty Annensky. Op dezelfde plaats ontmoette Vsevolod Rozhdestvensky ook Nikolai Gumilyov, die aan hetzelfde gymnasium studeerde en deze twee mensen tot het einde van zijn leven als zijn belangrijkste leraren beschouwde.
Thuis- en gymnasiumonderwijsde dichter kreeg een grote, na zijn afstuderen aan de universiteit aan de Faculteit Geschiedenis en Filologie. Toen Vsevolod Rozhdestvensky in het eerste jaar enthousiast studeerde, begon de Eerste Wereldoorlog. Vlak voor de oorlog verscheen de eerste verzameling gedichten van de dichter: "Middelbare schooljaren." En de eerste publicatie waar de jonge Vsevolod Rozhdestvensky vier jaar eerder over opschepte (maar hij gebruikte het nauwelijks) - in 1910, toen zijn gedichten verschenen in het tijdschrift "The Pupil".
Het was een geweldige tijd! Vlakbij was er een vrouwelijk gymnasium, waar de toekomstige Akhmatova studeerde, maar voor nu is het getalenteerde meisje Anya Gorenko de vriend van Vsevolod voor vele, vele jaren. Tsarskoye Selo heeft poëtische verkenningen: deze wereldberoemde paleizen en parken waren een pracht van Versailles, harmonie, poëtische charme en vreugde voor de ogen die overal werden verspreid. De ziel van de dichter was ontvankelijk - de esthetische impact van de omgeving vertoonde een eeuwige hunkering naar gratie, schoonheid, transparantie. En de gedichten van Vsevolod Rozhdestvensky schreven precies zulke, doordrenkt van harmonie en ontspannen gratie gerelateerd aan zijn geboortestad. Pushkin's Muse tot zeer weinig van de "Tsarskogoselov" stoort de ziel niet.
De grootste impact op poëtische smakende dichter werd weergegeven door zijn moeder, die in correspondentie was met haar grote landgenoot, Leo Tolstoy. Ze kwam uit een enorme dorpsfamilie, maar was opgeleid en was vanaf de geboorte creatief begaafd, bezat een rijke verbeelding en gebruikte het woord met grote vrijheid: haar spraak was fantasierijk, vloeiend, soepel en altijd welwillend.
De vader van de dichter werd geboren op die plaatsen waar zijn zoonIk moest verdedigen tijdens de Grote Patriottische Oorlog - niet ver van Tikhvin. Hier ging de familie op vakantie voor de zomer, en de toekomstige dichter nam de geneugten van het dorpsleven van het dorp Ilinskoe op, niet minder gewillig dan de verfijnde schoonheid van zijn geboortestad. De combinatie van vreemd en bizar, maar ook zeer interessant belichaamd in de poëtische lijnen. Vsevolod kerstgedichten schreven volbloed, met een constant gevoel van geluk en harmonie met de hele wereld.
In de ziel van de dichter konden ze altijd meteen opschieten.Voor de aard en de vreugde zijn de elementen divers en niet vergelijkbaar met elkaar: het stadspaleis is verweven in het leven van het dorp en hoge intelligentie is ingebed in het eenvoudige boerengesprek. Dat is hoe talent werd gevormd. Vsevolod-kerstgedichten schreven vreugdevol en gelukkig, ondanks het feit dat hij hetzelfde tijdperk had: moeilijk, hard, soms genadeloos.
En toen alles instortte, leek het alsofde moeilijkste jaren waren bedekt met een zonnestraal in de titels van zijn boeken: "Summer" - editie van 1921, "Window to the garden" - 1939 ... wat er met het geboorteland gebeurde, werd weerspiegeld in zijn werk zonder angst en pathos.
En zijn latere geschriften zijn nooit verlorenoptimisme: "Oriole", "Russian Dawns", "Golden Autumn" ... Zelfs het laatste boek, gepubliceerd vóór zijn dood, in 1976, heette "Face to the Dawn". Zonnige dichter, vrolijk en verrassend redelijk. Geen lawaai, onweer en onweersbuien van het nieuwe tijdperk konden zijn pure Pushkin-vitaliteit, organische karakter, gevoel van een geweldige tijd doen schudden, daarnaast zijn alle oorlogen en revoluties kleine details, zoals stof op de harp van Orpheus.
Veel kunstcritici geloven dat deze harpdie Nikolai Gumilyov liet vallen, het was Vsevolod Rozhdestvensky die het opvoedde. Zijn biografie verschilt niet in zulke scherpe bochten, tragedies en heldendaden als Gumilev. Maar gedurende drie kwart eeuw is het schrijven van genereus voor vreugde meer dan een prestatie, nietwaar?
De jonge dichter had heel veel geluk voor mentoren. Het Pupil-magazine, gepubliceerd op basis van het Eerste Gymnasium van St. Petersburg, werd uitgegeven door een Latijnse leraar, die later algemeen bekend werd als een historische romanschrijver Vasily Grigorievich Yang, wiens sagen over Genghis Khan en Batu altijd zeer populair zullen zijn, ze zijn vertaald in meer dan vijftig talen. De echte naam van de Latijnse leraar is Yanchevetsky, hij was het die de eerste, nog steeds kindergedichten bewerkte. Vsevolod Rozhdestvensky heeft nooit een eerste boek over de schooljaren herdrukt, noch heeft hij enige artikelen uit het tijdschrift 'The Pupil' gepubliceerd, die ze als imitatief en als student beschouwden.
Ze waren echter helemaal niet hulpeloos, zelfs niet het meesteerste. Apukhtin, Nadson ... En als volwassenen, veel mensen die zichzelf dichters beschouwen zondigen door bijna direct lenen, wat kleine Rozhdestvensky helemaal niet had. De cyclus, die is gewijd aan Pushkin, is goed doordacht, precies in balans, uitgerust met een interesse in volkskunst en meditaties van Baratynsky verbazen met intelligentie en sentiment, die helemaal niet inherent is aan jonge talenten.
Sinds 1914, Rozhdestvensky Vsevolod Aleksandrovichvermeld op de lijsten van studenten van de Universiteit van St. Petersburg. Politieke gisting, geschillen raakten hem praktisch niet, hij nam er niet aan deel. Het modernisme, dat het grootste deel van zijn entourage verleidde, kwam ook niet in de buurt van hem, de dichter eerde niemand zoveel als Blok. Maar het lot liet hem niet zonder belangrijke kennissen. Larisa Reisner studeerde aan dezelfde faculteit, een slim figuur die deze kwaliteit tot nu toe niet heeft verloren.
Samen woonden ze de faculteit "Circle of Poets" bijen waren bijna even actief. De vader van Larisa hielp bij het publiceren van een tijdschrift dat het orgel van deze cirkel was, genaamd "Rudin". Er verschenen slechts acht nummers, waarin drie gedichten overbleven, geschreven door een volwassen dichter, Vsevolod Rozhdestvensky. Het was niet alleen een cirkel, het was een school voor poëzie, waarin Yesenin, Mandelstam en vele andere dichters uit Petersburg in die tijd werden genoteerd.
Geleidelijk democratisch en revolutionairopvattingen onder invloed van Larisa Reisner begonnen in de cirkel te domineren. Ze verwierf in oktober 1917 eeuwige roem als commissaris van de Baltische vloot. En de commandant van het Rode Leger was Vsevolod Rozhdestvensky.
"Voice of the Motherland" - het beroemde gedicht van 1941jaren - het klonk zo luid juist omdat een jonge dichter, een kwart eeuw geleden, met zijn bataljon deelnam aan alle turbulente gebeurtenissen die het moederland creëerden, waarvoor de hele mensen, zonder hun leven te sparen, vochten.
Aan het einde van zijn leven schreef Vsevolod Rozhdestvenskyde autobiografie van The Pages of Life, en dit boek werd bijna onmiddellijk een bibliografische zeldzaamheid, ondanks de niet al te kleine oplage. Dit komt omdat mensen in zijn leven vaak niet alleen buitengewoon, maar ook legendarisch kwamen. Hij was bijvoorbeeld docent in de familie van Maxim Gorky en de schrijver had een zeer hoge mening over het talent van de jonge man, nam actief deel aan zijn creatieve leven, sprak veel en bereidwillig, geadviseerd, geïnstrueerd. Rozhdestvensky heeft veel gesproken met de geweldige eigenaar van het 'Huis van de Dichter' in Koktebel - Maximilian Voloshin.
Niet tevergeefs de poëzie van Vsevolod Rozhdestvenskygeabsorbeerd als een 'wetenschap van geluk'. De ontmoeting met Alexander Blok heeft veel bepaald in poëtische verslavingen. De aantrekkingskracht op de nauwkeurigheid en strengheid van acmeïsme is voorbij, de magie en magie van de innerlijke muziek van woorden begon. Toen Blok de relaties met acmeisten verbrak, bleef Rozhdestvensky bij Blok, om niet te schrijven "zonder een godheid, zonder inspiratie." De wetenschap van poëzie kan gemakkelijk worden beheerst als de smaak onberispelijk is. En de dichter Vsevolod Rozhdestvensky had ook gelijk in dit vertrouwen.
Wereldoorlog II maakte de dichtereen militie op de eerste dag. "Ter verdediging van Leningrad" - deze krant stuurde zijn correspondent naar alle, zelfs de moeilijkste, taken. Daarna werd hij gedetacheerd bij het Zevende Leger en verrichtte hij militair werk. Tegelijkertijd werden verzen gecomponeerd. In 1943 werd het boek Voice of the Motherland gepubliceerd en in 1945 Ladoga. Dit waren allerlei bewijzen dat de dichter zich zorgen maakte, dat de dichter zag, hoorde en voelde. Odes en satires, essays en ballads, correspondentie en liedjes.
Maar zoals eerder, elk poëtisch woordVsevolod Rozhdestvensky was transparant en schoon. Deze meester - in de beste zin van het woord - is een traditionalist: klassieke kunst is verrijkt door de enorme, meest gecompliceerde levenservaring van de eerste helft van de twintigste eeuw, heeft vele kunsten doorgemaakt, is teruggekeerd uit vele doodlopende takken van het stijllabyrint, maar verscheen voor lezers in strikte poëtische vormen gevuld met de zuiverheid van de levenden. ademhaling.
De oorlog was moeilijk. Bijna onmiddellijk na de voltooiing ervan, in 1947, werd het boek "Native Roads" gepubliceerd, waarna de dichter elf jaar lang stil werd. Na militaire verzen stemde de ziel niet onmiddellijk af op de vroegere wereld en weg. En iedereen buiten deze staat zou kunnen schrijven, behalve Vsevolod Rozhdestvensky. Alleen politieagenten raakten zijn repressies, zelfs vóór de revolutie, toen afwijkende studenten als een bezem op de Universiteit van St. Petersburg wegvaagden. Naast poëtisch werk kon Vsevolod Aleksandrovich nog heel, heel veel doen.
Natuurlijk profiteerde hij van deze vaardigheden inwachttijd voor gemoedsrust. Hij was bezig met vertalingen, schreef operalibrettos (vijftien werden geschreven en opgevoerd, waaronder vele opera's die klassiek zijn geworden). De laatste periode van creativiteit - al poëtisch - is bijna volledig in beslag genomen door het thema van de Russische kunst. Er zijn gedichtencycli geschreven over de grootste architecten in Rusland. De dichter filosofeert en overweegt inheemse landschappen. En een zeer grote plaats in zijn werk wordt ingenomen door memoires.
Liefde voor deze vruchtbare en dankbare landenHet ontstond in de jaren 1920, en het was hier dat Vsevolod Rozhdestvensky zijn hele leven af en toe terugkeerde. Deze reizen worden weerspiegeld in de gedichten "Tsey", "Hunter Vasso", "Kaukasische ontmoeting" en vele anderen. Hier vond de dichter een onuitputtelijke bron voor zijn werk.
Bergcycli zijn echte poëtische meesterwerken. De krachtige schoonheid van de lokale natuur was in staat om de prachtige landschappen van het Tikhvin-dorp en de aristocratische harmonie van de Tsarskoye Selo-soorten aan te vullen. De Tseikloof trok de dichter aan als een magneet, van hieruit krijgt het optimisme dat inherent is aan de dichter een zekere primitiviteit en wordt inspiratie geladen als een pistool.
