Het verhaal van de creatie van de ode "Felitsa" is interessant omdatGabriel Derzhavin, in haar verlangen om de keizerin te plezieren, baseerde haar werk op haar eigen werk, dat kort daarvoor in kleine oplagen werd gepubliceerd. Natuurlijk, in een helder getalenteerde dichter, begon dit verhaal te spelen met levendiger kleuren, naast dit, het toevoegen van een nieuwe stijl aan de geschiedenis van de Russische versie en het maken van de dichter een beroemdheid.
"Felitsa" is ondertiteld, wat aangeefthet doel van het schrijven van dit werk. Het verwijst naar de oproep aan de wijze prinses van de Tatar Murza, die zich in Moskou vestigde, maar op zakenreis is in Sint-Petersburg. Ook wordt de lezer ontmoedigd door het feit dat de ode naar verluidt vanuit het Arabisch is vertaald. De analyse van de ode "Felitsa" moet worden gestart met een naam die niet inheems is voor Russen of Arabieren.
Het is een feit dat ze zo haar heldin noemde.Catherine II in haar sprookje over prins Chlora. Dienen als de grond van de Italiaanse taal (hier kun je iemand als Kutuno herinneren met een uitroep van "Felicita") Latijn vertaalt het woord "Felitsa" (Felitsa - felicitas) als geluk. Zo begon Derzhavin vanaf de eerste regel de keizerin te verheerlijken en zich verder niet te onthouden van satire in de beschrijvingen van haar omgeving.
Analyse van de ode "Felitsa" laat de installatie ziengewone, toen aangenomen, een plechtige lovende ode aan de datum. Geschreven door traditionele Stanze odes - tien stappen en, zoals verwacht, vier-stop iambus. Maar voor Derzhavin durfde nog niemand twee tegenovergestelde genres in hun doeloriëntatie samen te smelten - een majestueuze lovende ode en een bijtende politieke satire.
De eerste was de ode "Felitsa". Derzhavin, als het ware, "stapte terug" in zijn innovatie, te oordelen naar de precies vervulde voorwaarden van het genre, althans in vergelijking met "Verzen over de geboorte", die zelfs niet gescheiden zijn door stanciek. Deze indruk verdwijnt echter zodra de lezer de eerste strofen overwint. Toch vertegenwoordigt zelfs de samenstelling van de ode "Felitsa" een veel bredere orde van artistieke synthese.
Het is interessant om te overwegen wat de motieven motiveerdeDerzhavin over de samenstelling van deze 'fanfic', wat het primaire principe was en of dit onderwerp de voortzetting waard was. Blijkbaar, waardig en zeer. Catherine II schreef haar sprookje voor haar kleinzoon, voorlopig de kleine, maar in de toekomst van de grote Alexander I. In het sprookje van de keizerin hebben we het over de prins Chlora in Kiev, die door de Kirgizische khan werd bezocht om te controleren of de prins echt zo slim en slim is als ze zeggen.
De jongen stemde ermee in om de test te halen en te vindende zeldzaamste bloem - een roos zonder doornen - en vertrok. Onderweg probeert de prins, op een uitnodiging van Murza Lentjaga (de pratende naam), weerstand te bieden aan de verleidingen van de luxe en het nietsdoen waarmee Lentag hem verleidt. Gelukkig had deze Kirgizische Khan een zeer goede dochter, wiens naam was Felitsa, en een nog betere kleinzoon, wiens naam Sanity was. Felitsa zond haar zoon met een prins, die met de hulp van de Rede uitging naar het doel van haar pad.
Voor hen was een steile berg, zonder paden en trappen. Blijkbaar was de prins zelf nogal eigenwijs, want ondanks het enorme werk en beproevingen klom hij naar de top, waar hij zijn leven versierde met een roos zonder doornen, dat wil zeggen met deugdzaamheid. Analyse van de ode "Felitsa" laat zien dat, zoals in elk sprookje, de beelden hier voorwaardelijk allegorisch zijn, maar aan het begin van de ode van Derzhavin staan ze zeer stevig op, en alle odons van de klassieke voorbeelden, waar de klim naar Parnassus en communicatie met de muzen vervaagt. met ogenschijnlijk pretentieloze beelden van een kinder-sprookje.
Zelfs het portret van Catherine (Felitsa) wordt absoluut gegevenEen nieuwe stijl die compleet verschilt van de traditionele lofrede. Meestal verschijnt in de odes het geprezen personage in een klein expressief beeld van de godin, wandelende langs plechtige holle rijmpjes van het couplet met zware ritmische dyspnoe. Hier is de dichter geïnspireerd en - het belangrijkste - uitgerust met poëtische vaardigheid. Gedichten worden niet slap en worden niet opgeblazen met buitensporige pathos. De ode aan "Felitsa" is zodanig dat Catherine voor de lezer verschijnt als een slimme, maar eenvoudige en actieve Kirgar-Kaysat-prinses. Het speelt goed op de harmonie van het bouwen van dit beeld en het contrast is het beeld van Murza, wreedaardig en lui, dat Derzhavin door de hele ode gebruikt. Vanaf hier en een ongekende genrevariëteit waarin de ode "Felitsa" verschilt.
De pose van de zanger hier verandert ook met betrekking totonder voorbehoud van chanten, als we niet alleen alle voorgaande Russische literatuur bekijken, maar zelfs de verzen van Derzhavin zelf. Soms glipt er in de ode een of andere goddelijkheid van de koningin weg, maar met dit alles en met de algemene eerbied getoond door de ode "Felitsa", vertoont de inhoud een zekere tekort aan relatie, niet vertrouwdheid, maar de warmte van bijna intimiteit.
Maar soms in de satirische zin Derzhavinkan op twee manieren worden begrepen. Collectieve kenmerken van het beeld van Murza spotten iedereen op zijn beurt over de grandies van Catherine, en hier vergeet de dichter zichzelf niet. Ironie - hoe zeldzamer het feit in de poëzie van die jaren. Het "ik" van de auteur is niet verstoken van songteksten, maar er wordt duidelijk duidelijk gemaakt dat "dat wil zeggen, Felitsa, ik ben verdorven!" Het uiterlijk in de ode van het 'ik' van een dergelijke auteur - een feit van grote artistieke waarde. Lomonosov begon ook de odes met het 'ik', maar als een loyale slaaf, terwijl de auteur van Derzhavin concreet en levend is.
Natuurlijk kon de samenstelling van de ode "Felitsa" niet uitstaanzou de persoonlijkheid van een volwaardige auteur zijn. Derzhavin geeft de "I" van de auteur vaak een voorwaardelijk beeld van een zanger, die meestal altijd in odes aanwezig is, net als in satire. Maar er is een verschil: in ode speelt de dichter alleen heilige vreugde, en in satire alleen verontwaardiging. "Single-snarige" genres Derzhavin verenigd door het creëren van een levende mens-dichter, met een absoluut concreet leven, met een verscheidenheid aan gevoelens en ervaringen, met "veelsnarige" muziek van het couplet.
Analyse van de ode "Felitsa" vermeldt zeker niet alleenverrukking, maar ook woede, godslastering en lof in één fles. Onderweg slaagt ze er in om ironisch te klinken. Dat wil zeggen, hij gedraagt zich gedurende het hele werk als een volledig normaal en levendig persoon. En het moet worden opgemerkt dat deze individuele persoonlijkheid ongetwijfeld kenmerken van de nationaliteit heeft. In ode! En nu zou zo'n geval ongekend zijn als iemand in onze tijd oddsgedichten schreef.
Ode "Felitsa", waarvan de inhoud zo rijk istegenstrijdigheden, alsof warme zonneschijn wordt opgewarmd door een lichte gesproken taal uit de realiteit van het leven, licht, eenvoudig, soms humoristisch, wat de wetten van dit genre rechtstreeks tegenspreekt. Bovendien was er een genrecarnatie, bijna een revolutie.
Het is nodig om te verduidelijken dat het Russische classicisme niet wistgedichten zoals "gewoon gedichten". Alle poëzie was strikt verdeeld in genres en typen, scherp afgebakend, en deze grenzen stonden stevig. Oda, satire, elegie en andere vormen van poëtische creativiteit konden zich niet met elkaar vermengen.
Hier zijn de traditionele categorieën van het classicisme verbroken.volledig na de organische samenvoeging van ode en satire. Dit betreft niet alleen "Felitsa", Derzhavin deed dit eerder en later. Bijvoorbeeld, de ode "Over de dood van Prins Meshchersky" is een halve elegie. Genres worden polyfonisch met licht Derzhavin.
Grote successen kwamen onmiddellijk na deze odepublicatie: "Iedereen die Russisch kan lezen, bevond zich in handen" - aldus een tijdgenoot. Aanvankelijk was Derzhavin op zijn hoede voor het wijd en zijd publiceren van een ode, in een poging om het auteurschap te verbergen (waarschijnlijk waren de afgebeelde en zeer herkenbare grandies wraakzuchtig), maar toen verscheen en publiceerde prinses Dashkova Felitsa in het gesprekspartnermagazine, waar Catherine II zelf niet minachtte om mee te werken.
De keizerin vond de ode echt leuk, zelfs zijze huilde van genot, gaf opdracht het auteurschap onmiddellijk te ontmaskeren en toen dit gebeurde, stuurde ze Derzhavin een gouden snuifdoos met een inwijdingsbrief en vijfhonderd stukjes goud erin. Hierna kwam ware glorie naar de dichter.
