Een heel lange tijd in de moderne geneeskundeheersende misvatting dat de aangeboren heup dislocatie als gevolg van de trieste resultaat van onzorgvuldig handelen verloskundige tijdens de bevalling. Natuurlijk moeten we niet de onvoorzichtigheid en onervarenheid van de artsen uit te sluiten, maar zulke gevallen zijn sporadisch, maar in de meeste ziektebeelden, deze anomalie is foetale in de natuur, dat is gevormd in de foetus in de baarmoeder onder de invloed van een aantal pathologische factoren.
Om te beginnen, is het noodzakelijk om te verduidelijken dat de aangeborendislocatie van het femur wordt vertegenwoordigd door een van de meest ernstige pathologieën bij kinderen op het gebied van orthopedie. De vermoedelijke diagnose wordt nog steeds in het ziekenhuis geplaatst met de aanwezigheid van karakteristieke symptomen, maar het is belangrijk om te verduidelijken dat alleen een klinisch onderzoek dit kan bevestigen of fundamenteel ontkrachten. Tegenwoordig kan volledig herstel worden bereikt met een tijdige langdurige en aanhoudende behandeling, wat raadzaam is om te beginnen met de eerste dagen van het leven. De patiënt wordt als absoluut gezond beschouwd, als het volledige herstel van de functie en de structuur van het heupgewricht op de röntgenfoto wordt waargenomen.
Als we de oorzaken van dit pathologische beoordelenproces, dient te worden opgemerkt dat de omtrek een aantal onderliggende factoren die bijdragen aan de verergering. Eén van de pathogene oorzaak is de zogenaamde primaire defect referentie die abnormale ontwikkeling van het heupgewricht en het omliggende spieren, de andere - foetale groeivertraging tijdens het foetale leven, wegens schendingen van de hormonale en vitamine metabolisme. Het is ook niet uitgesloten genetische factoor, dat wil zeggen er een genetische aanleg voor de ziekte.
Congenitale dislocatie van het heupgewricht heefthun kenmerkende symptomen, waarvan de manifestatie de waakzame ouders moet alarmeren, die op hun beurt onmiddellijk advies moeten vragen aan een specialist.
1. Symptoom van een waarneembare klik.
2. Beperkte heupafscheiding.
3. Asymmetrie van de gluteale plooien.
4. Verkorting van een van de ledematen.
5. Externe rotatie van de voet.
Hoe dan ook, dit zijn slechts alarmerende signalenvoor ouders, kan de definitieve diagnose alleen worden gedaan door een specialist echografie resultaten (onder de leeftijd van 3 maanden) en X-ray (3 maanden), en het moet duidelijk zijn dat een X-ray geeft een nauwkeuriger beeld van de huidige klinische beeld.
Congenitale heupdislocatie bij kinderen, in welke vorm dan ookhij manifesteerde zich niet, vereist onmiddellijke behandeling. In moderne orthopedie zijn er twee manieren om dit probleem op te lossen: chirurgisch en conservatief, maar waarvan alleen de leidende orthopedist de voorkeur zou hebben, te oordelen naar de mate van complexiteit en vorm van de ziekte, en ook op basis van de kenmerken van het lichaam van het kind.
Als de ziekte op tijd wordt gediagnosticeerd, danconservatieve methode is zeer productief. Weinig patiënten voorgeschreven reeks massages, turfbehandelingen, fysiotherapie, en afzonderlijk gekozen orthopedische spalk kunnen houden de babybenen in positie buigen bij de knie en heupgewrichten onder een hoek van negentig graden (loodrecht) en abductie van de heupgewrichten, dat het bevordert het recht van hun vorming en ontwikkeling.
Als we het hebben over de bruikbare methode, dan is hetis alleen relevant in het geval dat de aangeboren dislocatie van de heup gedurende een lange tijd niet heeft toegegeven aan de behandeling en de overhand heeft in verwaarloosde vorm. Het is ook relevant wanneer conservatieve behandeling nutteloos is gebleken.
Ongetwijfeld is één ding duidelijk: aangeboren dislocatie van de heup vereist een nauwkeurige diagnose en een productieve behandeling, die de werkcapaciteit van het eens zieke gewricht volledig kan herstellen.
