Bijnierhormonen zijn erg belangrijk voor normaalhet functioneren van het menselijk lichaam, aangezien het met hun hulp is dat de processen van het metabolisme van koolhydraten en eiwitten worden gereguleerd, evenals het werk van het centrale zenuwstelsel en het cardiovasculaire systeem. Maar voordat u weet welke hormonen de bijnieren produceren, moet u vertrouwd raken met hun structuur.
Bijnier samenvatting
Bijnieren zijn kleine, gepaarde klierengelige kleur, die zich direct boven de nieren bevindt. Elke dergelijke klier bestaat uit twee delen, die verschillen in hun functies, morfologische en fysiologische kenmerken.
Hierboven is de zogenaamde corticalesubstantie, die op zijn beurt uit drie verschillende ballen bestaat: de glomerulaire zone bevindt zich buiten, dan bevindt de bundelzone zich en het zeefgebied grenst direct aan het binnenste deel van de bijnieren - de hersenbal.
De rol van de bijnieren is erg belangrijk voor het lichaam. Dit feit is experimenteel bewezen. Als beide klieren bijvoorbeeld zijn verwijderd, stierf het dier onmiddellijk.
Hormonen van de corticale laag van de bijnieren
De corticale laag van deze klieren produceert een aantalSteroïde hormonen, die corticosteroïden worden genoemd. De belangrijkste stof voor de synthese van dergelijke hormonen is cholesterol, dat met voedsel het lichaam binnendringt. De synthese van deze hormonale stoffen wordt uitgevoerd in de mitochondria van cellen.
In de reticulaire en fasciculaire zone van de bijnierende zogenaamde glucocorticoïden worden geproduceerd, terwijl de glomerulaire bolletje verantwoordelijk is voor de vorming van mineralocorticoïden. Bovendien wordt een onbeduidende hoeveelheid androgenen, de geslachtshormonen van het menselijk lichaam, gevormd in de reticulaire zone.
Glucocorticoïden zijn erg belangrijk hormonaalstoffen waarvan het belang moeilijk te overschatten is voor het organisme. Het zijn bijvoorbeeld deze hormonen die de activiteit reguleren van enzymen die het glucosemetabolisme regelen. Kunstmatige introductie van glucocorticoïden in het lichaam verhoogt de hoeveelheid glycogeen in de lever en verhoogt het glucosegehalte in het bloed. Samen met dit onder invloed van deze hormonen stopt de eiwitsynthese. Bij ernstige verstoring en een afname van deze hormonen wordt spieratrofie waargenomen.
Bovendien zijn glucocorticoïden belangrijk voor het werkvan de hersenen, omdat, met hun gebrek, een persoon het vermogen verliest om geuren en smaken te onderscheiden. Als de hormonale achtergrond wordt verstoord, verslechtert de verwerking van informatie.
Het effect van glucocorticoïden op het immuunsysteem is ook bewezen, aangezien een afname van hun aantal de lymfeklieren en de thymus verhoogt.
Mineralocorticoïden zijn hormonen van de bijnieren,die verantwoordelijk zijn voor de water- en zoutbalans in het menselijk lichaam. Ze regelen de processen van ionenuitwisseling, in het bijzonder kalium en natrium. Op deze manier worden de volumes bloed en vloeistof die door de nieren worden uitgestoten geregeld. Bovendien reguleren deze bijnierhormonen het werk van de hartspier.
Androgenen zijn de geslachtshormonen van de bijnieren, dieverhoog alleen het effect van stoffen die door de geslachtsklieren worden vrijgegeven. Bovendien is het dankzij androgenen dat de spieren groeien en in volume toenemen. Opgemerkt moet worden dat bij mannen het niveau van dergelijke hormonale stoffen veel hoger is. Het verhogen van hun niveau in het bloed van de vrouw veroorzaakt de ontwikkeling van secundaire mannelijke geslachtskenmerken.
Hormonen van bijniermerg
Dit deel van de klier produceert de zogenaamde"Stresshormonen", verenigd onder de naam catecholamines. Deze bijnierhormonen zijn adrenaline, dopamine en norepinephrine. Het zijn deze stoffen die intens worden vrijgegeven in het bloed met sterke ervaringen, nerveuze spanning, vreugde, plezier, angst, enz. Onder invloed hiervan, worden hartslag, ademhaling, hartslag, bloeddruk, metabolisme aanzienlijk versneld, met name de afbraak van glycogeen in monomeren. By the way, alle catecholamines geproduceerd door het menselijk lichaam, hebben wetenschappers geleerd om te synthetiseren in de externe omgeving.
