Er zijn veel pathologieënworden geërfd en vastgelegd op genetisch niveau. Niettemin, sommige zijn niet meteen duidelijk, maar alleen op volwassen leeftijd. Onder dergelijke ziekten is het Gardner-syndroom. Deze pathologie verwijst naar goedaardige neoplasmata, soms neigt maligniteit, dat wil zeggen, verandert in kanker.
Deze pathologie werd relatief bekendonlangs. Het werd voor het eerst beschreven in het midden van de 20e eeuw door de wetenschapper Gardner. Hij was het die het verband legde tussen een goedaardige huid, botten en het spijsverteringskanaal. Een andere naam voor de ziekte is een familie (of erfelijke) adenomateuze polyposis. Het Gardner-syndroom is niet alleen eng bij tal van cosmetische huiddefecten. Men neemt aan dat polyposis van de dikke darm in 90-95% van de gevallen in een kwaadaardige vorm overgaat. Om deze reden wordt pathologie toegeschreven aan obligate precarcinomateuze aandoeningen. Differentiële diagnose wordt uitgevoerd met atheromen, het Ricklenhausen-syndroom, enkele osteomen en darmpoliepen.
Het Gardner-syndroom is erfelijkpathologieën. Het wordt overgedragen op het genetische niveau van ouders en andere familieleden (grootouders). Het type overerving van deze ziekte is autosomaal dominant. Dit betekent een hoge waarschijnlijkheid van transmissie van pathologie van ouders naar kinderen. Het onderliggende mechanisme voor de ontwikkeling van het Gardner-syndroom is mesenchymale dysplasie. Aangezien deze huid de huid, botten en slijmvliezen van het maagdarmkanaal vormt, wordt een klinisch beeld waargenomen dat kenmerkend is voor deze ziekte. Naast de erfelijke aanleg kan mesenchymale dysplasie worden gevormd onder invloed van schadelijke factoren die van invloed zijn op de ontwikkeling van de baarmoeder in het eerste trimester van de zwangerschap.
Meestal manifesteert de ziekte zich bij adolescentenleeftijd (vanaf 10 jaar). In sommige gevallen beginnen de eerste symptomen later - al op volwassen leeftijd. Het Gardner-syndroom heeft de volgende verschijnselen: het is een neoplasma van de huid, zachte weefsels, botten en het spijsverteringsstelsel. Naast de darm kunnen poliepen in de maag en PDC verschijnen. Op de huid kun je atheromen, dermoïd en talgcysten, fibromen waarnemen. Het is ook mogelijk dat er goedaardige weke delen worden gevormd. Deze omvatten lipomen en leiomyomas. Al deze tumoren kunnen voorkomen op het gezicht, de hoofdhuid, armen of benen. Bovendien treden er botlaesies op. Ze behoren ook tot goedaardige formaties, maar compliceren vaak functies. Bijvoorbeeld het osteoma van de botten van de onderkaak, de schedel. Deze gezwellen interfereren met kauwen, ze kunnen op de hersenstructuren drukken. De meest formidabele manifestatie van de ziekte is polyposis van de darm en andere organen van het spijsverteringskanaal. In de meeste gevallen zijn neoplasma's van het slijmvlies van het spijsverteringskanaal kwaadaardig, dat wil zeggen dat ze kanker worden. Poliepen kunnen zich lange tijd niet laten voelen. Meestal klagen patiënten over complicaties: darmobstructie, bloeding.
Omdat de ziekte tot de obligaat behoortprecancer, chirurgische verwijdering van neoplasma is noodzakelijk. Het is erg belangrijk om het Gardner-syndroom tijdig te diagnosticeren. Foto's van patiënten zijn te zien in de literatuur over oncologie of op speciale sites. Naast klinische manifestaties is het noodzakelijk om een radiografie van het spijsverteringskanaal uit te voeren, een colonoscopie. Door letsels van de huid en polyposis van de darm kun je de juiste diagnose stellen. Behandeling van het Gardner-syndroom wordt in veel landen uitgevoerd. De voordelen van de klinieken van Cuba zijn de nieuwste apparatuur, de kosten van chirurgische ingrepen, hooggekwalificeerde specialisten van over de hele wereld. De behandeling bestaat uit het verwijderen van het aangetaste deel van de darm. Je kunt ook cosmetische huiddefecten kwijtraken.
